ตนเตือนตน

...เตือนตน ของตน ให้พ้นผิด
ตนเตือนจิต ตนได้ ใครจะเหมือน
ตนเตือนตน ไม่ได้ ใครจะเตือน
...แชเชือน ...

ต้นฉบับเดิมประมาณข้างต้น มีหลากหลายอยู่ดังนี้
วรรคสดับ

• ตนเตือนตน ...
• จงเตือนตน ...

วรรคส่ง

• อย่าแชเชือน เตือนตน ให้พ้นภัย
• ตนแชเชือน ใครจะเตือน ให้ป่วยการ

แต่โดยตนเอง ชอบคำ "ตนเตือนตน" และดูวรรคส่ง "อย่าแชเชือน..." ลงตัวดีกว่า ความหมายไม่ซ้ำซ้อนกับวรรครอง

แต่ก็เห็นว่าคำ "ของตน" เหมือนคำสร้อยซ้ำซ้อนไม่จำเป็นด้วย คิดหาคำใหม่ก็น่าจะมีสัมผัส หรือเสียงคล้ายของเดิม เช่น

• "ทำตน" ดูทั้งข้อความก็อาจจะสื่อไปเป็น ทำการใดๆ ให้ตนพ้นจากความผิด เหมือนแก้ตัว
• "ตามตน" ก็ยังตีความได้เป็น ติดตาม หรือ ตามใจ
• "สอนตน" มีเสียงสระและเสียงวรรณยุกต์เหมือน "ของ"
• สุดท้ายมาชอบที่คำว่า "ตั้งตน"

ดังนั้นใน blog นี้ ขอปรับปรุงเป็น version ของผู้บันทึกเองดังนี้

๏ ตนเตือนตน ตั้งตน ให้พ้นผิด
ตนเตือนจิต ตนได้ ใครจะเหมือน
ตนเตือนตน ไม่ได้ ใครจะเตือน
อย่าแชเชือน เตือนตน ให้พ้นภัย ๚๛